Prachtwerk

“Goh,” zeg ik en ik probeer zo verrast en positief mogelijk te klinken, “weer een verftekening van die poppetjes. Leuk!”

“Mám! Dat zijn Rainbowfriends en deze tekening is helemaal anders dan die van gisteren!” antwoordt mijn middelste kind enigszins geïrriteerd. Hij heeft gelijk. Gisteren had ‘blauw’ uit de serie Rainbowfriends namelijk een kroon op zijn hoofd en stond hij links van ‘geel’ terwijl ‘oranje’ hem half op at. En vandaag staat ‘blauw’ bovenop ‘oranje’ terwijl ‘geel’ de kroon van het hoofd van ‘blauw’ steelt. Een duidelijk verschil.

Afb> Lieve, koddige peutertekeningen. Die van de middelste zien er iétsje minder koddig uit. En ietsje bloeddorstiger. Maar dat terzijde.

Ik leg de tekening thuis bovenop de stapel. Die stapel neemt een formaat aan waar de gemiddelde drukkerij jaloers van zou worden. Weggooien is uit den boze. (Volgens de middelste dan hè). En omdat hij elke tekening (en het bijbehorende verhaal) op zijn duimpje kent, kan ik er niet een aantal ongezien in de papiercontainer stoppen.

En dus maken we er maar het beste van: we toveren de slaapkamer van de middelste om tot expositieruimte. Maar liefst 20 kunstwerken stellen we tentoon. We nodigen de juf en een vriendje uit voor de officiële opening. ‘Met worstenbroodjes en ijstaart mam, want dat hoort bij een opening’. Het vriendje wist niet precies wát we gingen doen, maar was absoluut overtuigd toen het woord ‘ijstaart’ viel en stapte vlug in de bakfiets. Op naar le grande spectacle!

De expositie was een daverend succes. De middelste vertelde aan iedereen die het wilde horen ‘welk verhaal bij welke tekening hoorde’. Spoiler alert: op elke tekening gaat iemand dood of half dood, is enige vorm van kannibalisme te bespeuren en wordt flink gestreden om de troon. Na drie weken ‘expositie’ hebben we alle kunstwerken gebundeld in een verzamelalbum en klaar is Kees.

Nou ja, tot dat de volgende (teken)obsessie zich weer aandient natuurlijk. Want als ik zou willen, zou ik het complete huis kunnen behangen met tekeningen van de kinderen. Inmiddels hangt er zelfs een kunstwerk van de oudste tegen het plafond (“Mooi mam, want het thema was camouflage en zo valt ie niet zo op”) en een kunstwerk van de middelste naast de tv (“Dan kan ik óf tv kijken óf naar mijn eigen kunstwerk kijken. Vet!”). Voor ons VT-wonen interieur is het iets minder vet. Maar ach, this too shall pass. En al die kleurige kunst leidt wel lekker af van de lekkage schade van enkele weken geleden.

Zo nu en dan lukt het me om, wanneer de kinderen niet thuis zijn, schoon schip te maken. Échte pareltjes gaan in een grote bewaardoos, sommige plak ik tijdelijk op de muur en de rest vindt zijn weg richting tijdelijke bewaarplaats (kast) of definitief eindstation (papiercontainer).

Dat ik wat scherper mag zijn in mijn selectie bleek wel tijdens mijn laatste opruimronde. Een schattige dierencollage van de oudste hing maandenlang boven zijn bed. Toen ik die prachtplaat laatst weghaalde, las ik pas wat er aan tekst op de collage was geplakt:

“Sommige schildpadden ademen via hun kont” en

“Tijdens de paringsdans schudt een pauwspinmannetje uitbundig met zijn pauwachtige kont.”

Die gaat definitief in de bewaarbak met pareltjes. Zal ie vást leuk vinden om over 20 jaar terug te zien. “Toen jij 6 jaar was, maakt je collages. Mama dacht dat het thema dieren was, maar het thema was … kont.”