Ik heb een brede interesse. Vind veel dingen leuk. En dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven. Dat lukt niet altijd even best, blijkt maar weer uit het werkboek dat mijn oudste afgelopen week mee naar huis nam:
Weinig animo voor theater, zang en dans dus. Hij wil alleen maar voetballen.
Toch werd hij laatst uit zijn comfortzone gezet. En zijn kleine broertje ook: het was namelijk tijd voor de jaarlijkse dansvoorstelling (jakkes) in een écht theater (jakkes), voor een zaal vol publiek (dubbel jakkes).
Vloersolo De heren hadden er zín in. De middelste gooide zijn rugzak met toneelkleding (een zwembroek en wit T-shirt, want: thema ‘zwemmen’) onderweg vakkundig uit de bakfiets. De vooruitzichten waren al niet echt hoopgevend: tijdens de generale repetitie werkte de middelste vooral aan zijn ‘vloersolo’. Lekker op de grond liggen dus.
Fanatiek Nu was het zo ver: de grote show. De zaal zat vol. De lichten gingen uit. De spotlights en de muziek aan!
De oudste gooide al zijn schroom overboord en ging helemaal los. Hij danste fanatiek en zijn lange haren zwiepte mee op de muziek. Hij had het naar zijn zin.
Camouflagetruc Mijn middelste heb ik niet gezien op het podium. Hij droeg zijn camouflagehemd in plaats van een wit T-shirt (hm, ik zie nu ineens de symbolische boodschap daarachter) en bleef lekker op zijn stoel zitten. Oók toen zijn klas op het podium stond. Oók toen zijn beste vriendje over het toneel dwarrelde. Oók toen alle kinderen (inclusief zijn oudere broer) op het podium stonden voor de finaledans.
Niet je ding Gelukkig was daar zijn juf. Die liet ‘m gewoon lekker zitten. Wát een verademing. Want het is behoorlijk wat om als 4-jarige op zo’n groot podium voor ál die papa’s en mama’s op te treden. Zeker als dansen niet echt ‘je ding’ is. Wat fijn als er dan iemand is die gewoon zegt: ‘blijf maar lekker zitten. Als je wil mag je meedoen, maar het hoéft niet.’ En ‘m daarna gewoon fijn met rust laat. Kinderen moeten al zoveel. En je kunt je hele leven nog op een podium staan.
Magic Ik ben zelf ook niet zo’n ‘uit je comfortzone-type’. Ik geloof dan ook niet ‘dat daar the magic happens’, zoals de bekende jeuk-quote zegt. Waar ik wel in geloof? In het onderwijsprincipe: ‘De zone van naaste ontwikkeling’. Dat is het verschil tussen wat je zonder en wat je met hulp kunt. Nét boven je kunnen iets doen. Dan kom je tot leren, concludeerde Lev Vygotski (1896-1934).
In je straatje Volgens mij kun je dat principe in de volwassenwereld ook prima toepassen. Niet in je veilige comfortzone blijven, maar nét iets daarbuiten gaan. Zodat het uitdagend en spannend blijft, maar wel in jouw straatje past.
En als jij dat wilt, ga je lekker in je camouflagehemd op de tribune zitten. Daar is het ook prima vertoeven.
Comments