Er staan drie pannen op het vuur. Het water borrelt en kookt de pasta. Ondertussen snijd ik paprika’s, champignons, een courgette en een ui. De tomatensaus geef ik extra smaak met wat kruiden. Voorzichtig leg ik wat volkorenpasta op de borden en schep er een flinke lepel pastasaus met groenten bij.
De kinderen spelen in de huiskamer en wanneer ik ze roep om te komen eten, rennen ze direct naar de tafel. Ze schuiven hun stoel naar achter en kijken nieuwsgierig naar hun bordjes. En dan zegt de middelste:
“IK
LUS
DA
NIEEEEEE
….”
De oudste trekt zijn wenkbrauwen op en de jongste doet ook haar duit in het zakje: “Gatver-jakkes-blegh”.
En bedankt. Daar doe je dus al die moeite voor.
Na zeven jaar weet ik inmiddels als geen ander dat het niet snel goed is. De een vindt het te weinig, de ander vindt dat er te veel groenten in zitten, en de jongste vindt vooral wat haar oudere broers vinden. En dan zijn mijn kinderen nog niet eens slechte eters. Ik hoor verhalen van andere moeders waar alleen witte boterhammen met hagelslag een succesformule vormen.
À la papaDe oudste begint qua eten steeds meer op zijn vader te lijken. Het is al snel goed, als het maar genoeg is. En dat vind ik nog wel eens moeilijk inschatten. Want wat éét een kind van 7 jaar? Hij schuift met gemak ‘s middags 5 boterhammen naar binnen. En ‘s avonds schept hij het liefst 3x op. Daar staat tegenover dat hij de hele dag lekker actief is, graag voetbalt en prima op gewicht is.
Bourgondiër De jongste vraagt inmiddels minimaal 1x per week: “Zullen we gezellig bij een restaurantje gaan eten?” en dan weet je: vlotte taalontwikkeling van haar moeder, vlotte smaakontwikkeling van haar vader. “Dit is een echte Bourgondiër hè?” vroeg de eigenaar van het eetcafé waar we laatst waren, terwijl hij knikte naar de jongste die op haar gemak een Italiaanse tosti oppeuzelde. Ik heb hem maar niet verteld dat haar vader van de Tilburgse kermis naar huis 3x stopte om ‘onderweg wat lekkers te eten’. De afstand tussen de kermis en ons huis was nog geen 500 meter lopen…
Insert next problem Ik schrik op uit mijn gedachten als ik hoor ‘Mama, mag ik een beetje meer?’. Het is de middelste en hij houdt zijn lege bord onder mijn neus. Hij heeft zijn motto ‘ik lus da nie’ inmiddels ingeruild voor ‘mag ik een beetje meer?’. ‘Eh, nee’ antwoord ik. ‘De pan is leeg. Het eten is op.’ En ik voel hoe het volgende wereldprobleem zich aandient. #parentlife 😅
Comments