Tegen het eind van het jaar ben ik altijd blij dat ik niet in het onderwijs werk. Soms ook al weken daarvoor trouwens ;-)
Want het eind van het schooljaar staat garant voor oververhitting en oververmoeidheid. Van zowel kinderen als leerkrachten als ouders. En das meestal niet zo’n prettige combinatie.
Kinderen zijn toe aan de zomervakantie. Juffen en meesters hebben het wel gehad. En ouders proberen de laatste weken voor de zomer in goede banen te leiden (en 36 kinderfeestjes, ‘eindejaarstoernooien’, avondvierdaagsen, kermissen, buurtbarbecues en familiedagen in de agenda te passen).
De meeste bewondering heb ik in deze dagen toch voor de klassenouders. Zij hebben elk jaar de onmogelijke taak om een leuk bedankje te maken voor de juf of meester. Ik geloof dat elke basisschoolleraar minstens 30 mokken, 45 paar sokken en 138 dozen Merci verzamelt in zijn of haar carrière.
Maar ja, wees maar eens origineel. Vorig jaar gaf de middelste zijn peuterspeelzaaljuf bij de overstap naar de basisschool een voetbal cadeau. Onder het motto ‘ik vond er geen bal aan’. Ze kon het gelukkig wel waarderen ;-)
Voor dit schooljaar is het ‘knutselproject’ nog niet bekend. Waarschijnlijk iets met handjes. Of theezakjes. Of beide. Meestal blijft de schade beperkt tot een middagje knutselen en een financiële bijdrage van een euro of 2. En daar maakt de klassenouder dan een prachtig verzamelwerk van.
Eind goed, al goed. Toch?
Nee, want er zijn áltijd ouders die nog wat extra’s geven. ‘Want mijn kind had een heel speciale band met de juf’, ‘want mijn kind wil even extra stilstaan bij het feit dat het schooljaar afgelopen is’, ‘want mijn kind…’. En dus ontvangt de juf of meester naast het klassieke afscheidsproject van de kinderen meestal nog zes extra dozen Merci, 3 mokken en 5 tegeltjes (inclusief vreselijke tegeltjeswijsheid).
Wat is dat toch? Wat beweegt ouders om dit te doen? Naast het feit dat de juffen en meesters elk jaar omkomen in liters chocolade verbreek je daarmee in mijn ogen ook de groepsdynamiek. Samen iets geven, samen afsluiten. Iedereen gelijk. Allemaal een gelijke bijdrage. (S)amen.
Natuurlijk snap ik dat het ene kind het andere niet is. Net zoals de ene juf of meester de andere niet is. En een bijzondere band met een leerkracht is prachtig. Dat mag zeker benadrukt worden. Maar dat kan ook met een mooie brief, wat zelfgeschreven woorden of een attentie buiten die geijkte ‘laatste schooldag’ om. Zodat die laatste dag ook écht in het teken staat van het afscheid van de groep. En niet van een individueel kind, dat de ander aftroeft met zijn of haar extra cadeau.
Zullen we dat afspreken voor dit jaar?
Dan hebben we het volgend jaar wel over het compleet afschaffen van einde-schooljaar-cadeaus ;-)
Comments