Carnavalskraker

Ik zit in de huiskamer als ik plotseling getik hoor. Verbaasd kijk ik om me heen. Waar kan dat geluid vandaan komen? Tot mijn schrik zie ik dat het geluid afkomstig is van waterdruppels die ritmisch op de houten vloer vallen. Vanaf het plafond.

“Snel, we moeten een emmer halen!” zegt ik tegen de jongste. Drup drup drup. We halen een handdoek en een grote plastic wasmand. Drup drup drup. Ondertussen check ik of er boven, op de eerste verdieping, geen kranen open staan. Nee, alles is dicht. Geen stromend water te bekennen.

We plaatsen de emmer vakkundig onder de plek waar het water uit het plafond druppelt. Na enkele minuten stopt het. Precies op tijd, want het is namelijk tijd om de oudste twee van school te halen.

“Maaaaam, mag ik afspreken? Ik wil bij x, maar x wil bij mij. Maar de laatste keer waren we ook al bij mij, maar x zegt dat dat niet waar is…” begint de middelste zijn betoog. “Mam! Mam! Ik ga bij y afspreken. Toedeloe!” roept de oudste ondertussen vanuit de verte. “Hm, ik hoop dat er wel iémand met ons mee naar huis gaat,” zegt de jongste wijs. Ik hoop het persoonlijk ook. Anders betekent dat namelijk twee dingen: 1) ik ben voor ‘jan-met-de-korte-achternaam’ naar school gefietst en 2) ik kan straks niet één maar twee kinderen ‘ergens in het dorp’ ophalen. Kortom: een flinke fietstocht voor de boeg.

Na even bakkeleien is ook de middelste eruit: hij gaat tóch naar zijn vriendje om daar te spelen. Ik knik betekenisvol naar de jongste en beloof haar dat we even bij oma wat gaan drinken.

Een uurtje en een kop thee verder, stappen we weer op de fiets. Onderweg naar ophaaladres 1 en 2 maak ik een tussenstop thuis. Ik ben wat vergeten en loop vlug ons huis binnen. Wat ik daar aantref zorgt ervoor dat ik even stil sta:

Bloempotten zijn omgevallen, overal liggen stukken wit stucwerk en de huiskamervloer is bezaaid met stof en gruis. In het midden van dit spektakel staat een groene plastic wasmand met daaronder een grote rode handdoek. Met open mond staar ik naar het gat van ongeveer 1,5m2 in het plafond. En vervolgens naar het stucwerk dat tot een uur geleden daar nog zat.

Het lijkt wel voer voor een carnavalshit:

“Ohjee ohjee… het plafond komt naar benee.Een halve meter stucwerk, ach wat moet ik daar nu mee?Ohjee ohjee… het plafond komt naar benee.We hebben een lekkage van de douch of de wc.

Ja lalalalalala lalalalaaaaa”

Ik bel beide speeladressen op met de meest originele smoes om mijn kinderen later op te halen (‘Ja sorry, ik kan nu niet komen. Ja, het plafond kwam plotseling naar benee.’). Geen probleem: de oudste wordt thuis afgezet en de middelste kan ik later ophalen.

En terwijl ik nog nadenk over een slimme eerste zet in deze chaos, handelt de oudste bij thuiskomst zeer proactief: “Ik ga even wat dingen veiligstellen mam!” zegt hij, terwijl hij naar de Playstation en de Nintendo Switch loopt. “Die zetten we voorlopig even op mijn kamer.” Hij geeft me in het voorbijgaan een snelle knipoog.

“Zo en nu mag niemand daar meer komen. Wie weet wat er nog meer naar beneden valt,” gaat hij verder. “Ik maak wel even wat bordjes met ‘verboden toegang’. Mijn gedachten dwalen ondertussen af naar de toenemende lijst met to-do’s en kosten: waar komt dit water vandaan? Is het van de douche? Zo ja, moet die er dan uit? En hoe zit het dan met het tegelwerk? Moet de héle badkamer eruit? En wat kunnen we doen aan het plafond in de huiskamer? Moet het héle plafond opnieuw gestuct worden? In gedachten zet ik de stappen die we moeten nemen onder elkaar op een lijstje. En schrap ik ‘dure zomervakantie boeken’ er maar af.

Na wat een eeuwigheid lijkt, komt mijn vriend thuis. Hij opent de deur en schrikt van wat hij ziet. “HEE! HEE!” roept de oudste. Hij zucht naar zijn jongere broer: “Kan die man niet lezen ofzo?”

“Pap, er hangt een bordje hè! Verboden toegang! Wie weet wat er straks nog meer naar beneden komt,” zegt hij op strenge toon. Waarna hij wat luchtiger vervolgt: “Oh dit ga ik morgen écht aan de juf vertellen!”

Tja, deze carnavals-plafond-kraker kan mooi op het lijstje van de juf met ‘onvergetelijke acties en activiteiten van dit gezin’. Zoals ze in de serie Knokke-Off zo plechtig formuleren: “Kan hier !#$&^* nou nooit eens iets normaal gaan!”

Ik ga mijn carnavalskraker opnemen en uitbrengen. Wordt vast een succes. Kan ik daar mooi een glad, nieuw, frisgestuct plafond van betalen. Fijne carnavalsvakantie.