Ingewikkeld

Het is tweede Kerstdag en in het dorp van mijn schoonouders staat een mooie kerststal in de kerk. We lopen er met een groepje naartoe. Eenmaal binnen bekijken de kinderen met open mond de kerststal. Zóveel schapen. En een donker gangetje met lichtjes. Ja, de mensen hier hebben hun best gedaan om zo veel mogelijk mensen naar de kerk te trekken in deze dagen.

Zeer realistische weergave van hoe wij er met Kerstmis uitzien. Vraag maar aan mijn moeder.

Bij de eerste rij kerkbanken staat een enthousiaste, oudere vrouw die het kerstverhaal wil vertellen. Braaf gaan de kinderen op de stenen trap zitten. Het is de vrome editie van het kerstverhaal dat mijn moeder de kinderen gisteren vertelde. Opgeleukt met plaatjes, waardoor de kinderen geboeid luisteren. “En daarom, vieren we met Kerst de geboorte van Jezus!” eindigt de vrouw enthousiast. Het is even stil. Waarna mijn middelste zegt: “En hij is ook alweer dood hè!”

Geschrokken reageert de vrouw ‘dat we daar niet over praten met Kerst’. Sinds die tijd zijn mijn kinderen gefascineerd door Jezus. Wanneer ze een beeld van een heilige zien, vragen ze steevast: “Is dat Jezus?” De middelste antwoord daarop inmiddels: “Als ie hangt waarschijnlijk wel. Jezus hing graag.” Waarmee ze die arme Jezus tot een soort hangjongere bestempelen.

Het kerstverhaal bleef nog lang nagonzen. Er werden discussies gevoerd over koningen (“Wie van de koningen was nou slecht?”), over cadeaus (“Waarom kreeg Jezus Mirre? Wilde hij geen Playstation?”) en over natuurlijk instinct (“Hoe wist die Os dat ie boven de kribbe moest hijgen, zodat Jezus het warm had?”). De antwoorden zal ik jullie besparen.

Gelukkig ging het ook nog ergens anders over deze kerstvakantie. Het waren twee fascinerende weken. Twee weken die voorbij vlógen. Waarbij we ons voornamen om niets te doen. En de dagen op wonderlijke wijze toch behoorlijk vol stroomden. Met feestdagactiviteiten, logeerpartijen, opruimsessies en gewoon lekker tv kijken/gamen/chillen.

Eén keer deed ik een poging tot buitenshuise-doch-overdekte activiteit: het krijspaleis. Daar had de oudste namelijk ontzéttend veel zin in. En de middelste ook. Dacht ik. Toen de mevrouw aan de balie van het krijspaleis vroeg of mijn drietal ‘er zin in had’, begon de middelste spontaan te huilen. Nee dus. Uit protest heeft hij nog een kwartier lang aan tafel zitten mokken. Tot hij tot de ontdekking kwam dat een krijspaleis éigenlijk bést wel leuk is. En dat huilen als je naar húis toe moet éigenlijk veel gepaster is. Maar hij is de beroerdste niet. Dus dat deed hij ook gewoon.

Met Oud & Nieuw besloten we flink uit te pakken: er waren oliebollen, er was een bank, er waren 3 vermoeide kinderen, 2 vermoeide ouders en er was een missie om tot 0.00u wakker te blijven. Slechts 1 van de 5 heeft het gehaald. En ik kan je verklappen, de winnaar is pas 7 jaar oud. Daar waar kind 3 om 20.00u op de bank in slaap viel, kind 2 om 21.00u, ik om 22.00u, en mijn vriend om 22.30u, bleef de oudste klaarwakker. Die heeft heerlijk op zijn gemak 4 uur lang naar afleveringen van ‘Grizzly en de Lemmings’ gekeken en had een tópavond. En de volgende ochtend was iedereen (inclusief de oudste) om 7.00u gewoon weer van de partij.

Je kunt het kinderen ook niet kwalijk nemen. Het zijn zulke gekke dagen. Voor ons is het afgebakend (Sint - Kerst- Oud/Nieuw - Rust). Maar voor hen is het een wekenlange waas van vieringen, activiteiten, afwijken van routines en ander eten. En daarom probeerde ik ze qua eten in ieder geval zo veel mogelijk ‘op ‘t gewone schema’ te houden. Toen er direct bij het ontbijt werd gevraagd om een boterham met chocopasta zei ik vol overgave: “Ik heb het al zo vaak gezegd. EERST een ongezonde boterham. DAARNA pas een gezónde boterham.” … Daar word ik natuurlijk nog steeds mee om mijn oren geslagen. (“Mam, je hebt zelf gezegd éérst ongezond…)

Het is tijd voor het normale ritme, school en sport. En dat normale ritme, dat levert wekelijks al genoeg inspiratie op voor mijn column.

Gelukkig nieuwjaar allemaal en tot volgende week!