Als jullie dit lezen, bak ik een pizza. Een kerstboompizza wel te verstaan. Want vanavond is het weer tijd voor de jaarlijkse kerstavond op school. En de kerstoompizza is hier thuis favoriet. Dat komt deels omdat hij er niet uitziet. En daardoor is de kerstboompizza als een soort mollig kind bij gym: je wordt niet gekozen.
Daar heeft mijn oudste totáál geen problemen mee. Hij at de pizza in de kleuterklas namelijk helemaal zelf op. Om zichzelf dit jaar wederom van een goedgevulde buik te verzekeren, staan we deze middag in de keuken. Het wordt zo langzamerhand een echte familietraditie. Want ook de middelste heeft ‘kerstboompizza’ (zo lelijk mogelijk) op het menu staan.
De kerstboompizza staat inmiddels ook symbool voor de markering van het einde van het jaar. Het begin van de kerstvakantie. Het terugblikken en vooruitkijken. De tijd van lijstjes. Van de top2000, de ‘10 beste boeken’, ‘de 100 beste nummers’. En natuurlijk een ‘recap’ van mijn columns van afgelopen half jaar.
Na de zomervakantie ging ‘Maartje Mijmert’ fanatiek van start met een relaas over het schoolritme. Én die ellenlange welkomstmail vol instructies: gym op dinsdag, meeneemdag op woensdag, fruit-in-gymtas-op-donderdag, voetbaltraining op vrijdag. En elke week weer die verdomde drinkbeker niet vergeten.
Er waren momenten dat ik het moest ontgelden. Dat mijn oudste (7 jaar!) in een soort pre-puber-fase zat en te kennen gaf dat ik de stómste moeder was die er bestond. Een moeder die ook nog eens niet kan koken (“Ik lus da nieeeee!”). Maar wel een moeder die van hot-naar-her rent en fietst om kind 1, 2 en 3 op de juiste tijd op de juiste plek te krijgen.
Soms voelde ik me overbodig. Dacht ik dat mijn taak als ouder erop zat, toen bleek dat de wereld gewoon doordraaide toen ik een dag of 2 ziek in bed lag. Maar dat ik uiteindelijk (godzijdank) toch nodig bleek te zijn. Voor het regelen van een super-de-luxe kinderfeestcadeau bijvoorbeeld (12 euro mensen, 12! euro voor één kinderfeestcadeau).
Gelukkig waren er ook heel veel (heel veel!) mooie, ontroerende en verterende momenten. Zoals toen ik de gehele kroost samen op de broertjes-en-zusjes-foto had. Zó koddig. Of toen we samen op speurtocht gingen naar een pakketje mét een geheime code. En wat te denken van de momenten dat je jezelf (of je partner) terugziet in je eigen kind(eren).
Dankjewel dat je deelgenoot wilde zijn van deze momenten. Ik hoop dat je ze met plezier gelezen hebt. Dat je je eigen situatie erin herkende. En ik hoop misschien wel dat je denkt: “Het kan dus altijd erger.” Want opvoeden… ach, we doen allemaal maar wat. En zoals je kunt lezen, gaat dat hier niet altijd van een ‘leien dakje’ ;-)
Ik zou het fantastisch vinden om mijn maillijst te laten groeien, zodat nog meer mensen mijn verhalen kunnen lezen. Zou jij me daarbij willen helpen? Dat kan door deze mailing naar een vriend, familielid of kennis door te sturen. Je zou me er enorm mee helpen. Dankjewel!
Tijd om me onder te dompelen in kerstsfeer en bijpassende kerstliedjes zoals: “Snottebel, snottebel, loopt langzaam naar benee. Het snot loopt uit mijn neusgaten. En ik heb er twee, hee!” Ach ja, het is beter dan de schetenclub.
Tot volgend jaar!
Comments