Ik blaas voor de zevende keer deze maand een ballon op en knoop ‘m vakkundig aan een even vakkundig ingepakt doosje Lego. Het is ‘kinderfeestparade-afscheidsfeestjes-knutselvoordejuf-latenweallesindelaatsteperiodeproppen-week’. En das feest.
Want naast de kermis, sta je dus op drie afscheidsbarbecues en flans je nog even snel een afscheid voor de juf en een traktatie in elkaar. (Handig, zo’n jarige in de zomervakantie). Want als ouder weet je inmiddels één ding zeker: de zomervakantie is in aantocht!
Toch voelt het dit jaar anders. Relaxter. Terwijl ik andere ouders zie rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan (en weer doorgaan). Aanschouw ik het geheel vanaf de zijlijn. Niet omdat er hier niks te doen valt. Maar omdat het me allemaal niet meer zo raakt. En ik héb een idee hoe dat komt.
Sinds januari schrijf ik deze column. Elke week blaas ik stoom af door te schrijven over alles wat er voor mijn voeten valt. Inspiratie is werkelijk óveral. En mijn vaste lezers wijzen me ook regelmatig op nieuwe onderwerpen (‘Hier, lees dit. Leuk voor je column’ of ‘Schrijf daar maar wat over!’). Elke week mag ik iets aan de kaak stellen, zeuren, uitvergroten, belachelijk maken en afgeven. En ik kan je zeggen: dat is FIJN!
Afgelopen half jaar vond ik herkenning bij andere ouders toen ik schreef over de ‘game-verslaving’ van mijn kinderen (‘Oh, dat is bij ons precies hetzelfde!) . Kreeg ik opbeurende berichten na mijn column over mijn gebrek aan schoonmaakkwaliteiten (‘Kun je inmiddels weer door je ramen kijken?’). Ontving ik reacties van juffen en meesters na mijn tirade over solo-afscheidscadeautjes (‘Liters chocolade en wat dacht je van ál die flessen doucheschuim. Ik kan nog tot ver na mijn pensioen vooruit’). En kreeg ik enkele prachtige screenshots binnen van ouderapps waarin de ‘AvondvierKLAAGSE’ was losgebarsten.
Daardoor vond ik dankzij mijn column veel meer dan ik had verwacht.
Ik hoopte op een fijne uitlaatklep. Een moment waarop ik lekker voor mezelf schrijf. Maar het voelt meer als een soort community met gelijkgestemden. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en maken dezelfde dingen mee.
Soms is ‘dertig-plus’ zijn overweldigend, vermoeiend, soms zelfs gekmakend. ‘HOE DOEN ANDEREN DAT TOCH?’ denk ik regelmatig als ik probeer om gezin, werk, hond, familie en álles wat daarbij komt kijken probeer te combineren. Wat wij hier thuis meemaken is zeker niet Instagram-proof. Maar weet je wat, dat is het dus bij niemand.
Daarom: dank! Dank dat jij onderdeel bent van deze community. Dank voor je reactie, like en het feit dat je de moeite neemt om mijn column te lezen. Ook dank aan Harry en Ruud, die op LinkedIn teruggaven dat ze het eigenlijk allemaal maar Millennial-geneuzel vonden.
Dank, dus!
Vanaf hier wil ik je een heel fijne zomervakantie wensen. Rust lekker uit, doe nieuwe ervaringen op, maak het niet te gek. Ik reken op een zomer vól inspiratie, zodat ik over zes weken weer fris uit de startblokken kan met Maartje Mijmert. Heb je zin om in je vakantie nog wat te lezen? Op mijn website en mijn substack-pagina kun je alle columns teruglezen.
Tot slot nog een verzoek:
Om mijn ‘community’ te laten groeien zou ik het ontzettend tof vinden als je vandaag één vriend of vriendin uitnodigt om mijn column te volgen. Je kunt een oude column die je aansprak doorsturen of deze link (een overzicht met alle columns) doorsturen. Wanneer iedere lezer dit doet, kan ik straks nog veel meer dertigers en veertigers bereiken met mijn wekelijkse column. Dat lijkt me heel mooi! ❤️
Fijne zomervakantie en tot over 6 weken!
Opmerkingen