Ik pak mijn telefoon en zie dat ik 43 berichten gemist heb op Whatsapp. Als moeder met schoolgaande kinderen weet ik inmiddels dat er dan geen ramp gaande is, dat er niemand is overleden of dat er niemand met bloedspoed geholpen moet worden.
Nee, wanneer ik 43 berichten gemist heb, weet ik dat:
A) Een vader of moeder besloten heeft om alle 43 filmpjes en foto’s van de schooldansvoorstelling van vorige week door te sturen.
B) Het ‘meeneemdag’ is maar de juf vergeten is te vertellen wat het thema is en ouders nu over elkaar heen buitelen om het thema te delen cq te raden.
C) Er een evenement op de planning staat. Zoals jeugdvakantiewerk, buitenschoolse activiteit of (moeder der evenementen) DE WANDELVIERDAAGSE.
En ja hoor: “Wie doet er dit jaar mee aan de wandelvierdaagse?” luidt het eerste bericht. Je zou kunnen zeggen (en dit is maar een optie hè, lieve ouders) maak een fijne poll aan met drie keuzemogelijkheden:
Ja, mijn kind doet mee en loopt de 3 km
Ja, mijn kind loopt mee en loopt de 5 km
Nee, mijn kind doet niet mee.
Overzichtelijk, snel en lekker makkelijk terug te zoeken.
Óf je kunt natuurlijk allemaal lekker door elkaar heen gaan appen.
Meestal is het optie 2.
“Pietje doet wel mee, maar omdat kleine Jantje ook mee moet, lopen wij de 3 kilometer.” “Marietje wil wel mee doen, maar ik moet werken. Kan iemand haar meenemen met de 5 kilometer?” “Is het dit jaar van maandag tot en met donderdag of van dinsdag tot en met vrijdag?” “Ik weet niet of Keesje al 5 kilometer kan lopen hoor. Is 5 kilometer ver?” “Waar is het verzamelen dit jaar? Bij de Albert Heijn? En dan bij de grote of de kleine Albert Heijn?” “Harry wil wel mee doen, maar alleen als ie met z’n klasgenootjes kan lopen. Kunnen we samen wandelen?” “Bij welke vlag moeten we verzamelen? Kunnen we niet gewoon bij iemand thuis verzamelen? Vorig jaar was zo onoverzichtelijk met die vlaggen”.
Je snapt het. Geen beginnen aan.
En dus zet ik de klassenwhatsappgroep op ‘mute’ en ga rustig verder met mijn leven. Er zit namelijk een fijne adempauze tussen het debacle ‘aanmelden’ en het debacle ‘evenement’. Ik loop inmiddels al even mee (spreekwoordelijk dan hè, niet letterlijk) en weet wat me te wachten staat: de vierdaagse start enthousiast (dag 1) en verandert daarna in de wandelvierKLAAGSE:
“Jemig wat is dat toch altijd haasten!” “Ik heb de kinderen gewoon met een boterham op pad gestuurd hoor! Avondeten doen we wel weer na de vierdaagse.” “Waar stonden jullie nou? Ik heb een half uur met ons Priscilla gewacht bij de zogenaamde schoolvlag, maar NIEMAND gezien. Nu loopt ze helemaal alleen.” “Ik heb heel veel moeite gedaan om Henkie zo ver te krijgen, maar hij wil écht niet meer wandelen.” “Ik red het niet met mijn werk, wil iemand Mo meenemen vanavond?”. “Oh, dit was écht de laatste keer hoor. Volgend jaar doet Klaasje niet meer mee.”
Met een grijns op mijn gezicht lees ik elk jaar de berichten. Terwijl ik lekker op de bank zit. Met de kinderen naast me. TV aan en een bakje popcorn op schoot. Wandelen doen we wel een andere keer. Niet tijdens de wandelvierklaagse.
Comments