Mijn jongste is al enkele dagen ziek. Als een warm straalkacheltje hangt ze over mijn schouder. Ze zucht. Ze steunt. Dagenlang doet ze niks dan slapen, koortsachtig wakker worden en jammeren. Ze is gelukkig op een leeftijd dat ze zich nog goed laat troosten. En dus brengen we heel wat uren samen op de bank door. Ik knuffel haar, kus haar en houd haar vast.
Avondeten Wanneer haar papa haar meeneemt onder de douche, doet dat haar goed. De warmte op haar huid en de stoom in haar lijfje. Ze knapt er zelfs een beetje van op. En na dagenlang niet eten en praten, lijkt ze ineens zowaar wat te mompelen. Ik versta haar niet, dus vraag haar een aantal keer om het te herhalen. Uiteindelijk weet ik wat ze zegt…:
“Ik wil geen avondeten. Ik wil een crompouce.”
Ja. Echt waar. Mevrouw is 2 jaar, heeft eindelijk weer trek en wil zo’n vreemde kruising tussen een tompouce en een croissant als avondeten.
Suikervrij? Er waren tijden dat ik mijn kind(eren) suikervrij op wilde voeden. Dat ik bewerkte producten zoveel mogelijk vermeed. Dat ik koekjes en snoepjes angstvallig bij ze weghield.
Dat heeft maar even geduurd. De oudste at vóór zijn eerste verjaardag al een frikandel (?) en de jongste wil dus een crompouce. En dan laat ik wat de middelste allemaal al gegeten heeft voor het gemak maar even buiten beschouwing.
Iemand een snicker? Argh. Het leed dat suikerverslaving heet. Toen ik twintig was, ben ik een tijdje compleet gestopt met het eten van toegevoegde suikers. Ik merkte toen goed hoé verslavend suiker is. Na een zware voetbaltraining zag ik een wit broodje chocoladepasta door de lucht dansen. Maar, ik hield vol. En met succes, want na enkele weken had ik geen enkele trek meer in zoet. Geen zin meer in chocoladepasta. Geen hang meer naar koekjes. En toen ik een paar weken daarna een Snicker probeerde, had ik het idee dat mijn tanden aan elkaar bleven plakken van de zoetigheid. Ik vond het niet eens meer lekker.
En toch ben ik ergens weer gezwicht. Eet ik nu elke dag wel een boterham met chocopasta. Liefst ‘s morgens al. De kinderen ook. Maar die weten inmiddels ook “dat je eerst een boterham met iets gezonds moet eten” (hoor je het je ouders al zeggen?).
Geheelonthouding Gelukkig houden ze hier van fruit. Dus dat eten ze volop. Maar ze volledig ontzien van suiker? Dat lukt me niet. En daarom wil de jongste een crompouce. Ik geloof ook niet dat ‘geheelonthouding’ mijn kinderen zal helpen in het leven. Ze krijgen op genoeg plekken snoep en zoetigheid aangeboden. En de kans bestaat natuurlijk dat ze zich compleet te buiten gaan aan die dingen zodra ze onder jouw toezicht weg zijn.
En dus wandelen we naar de bakker. Een crompouce it is.
Morgen doen we wel weer normaal. Dat beloof ik 😉.
Comentarios