“Kun je ze misschien even poetsen? De gezichtjes zijn een beetje vies,” zegt de fotograaf niet bepaald subtiel. Er klinkt wat geproest uit de wachtrij. De jongensmoeders kijken verbaasd. Alsof ze willen zeggen: Nou mevrouw, dat ziet er anders prima uit. De meisjesmoeders knikken bevestigend: Jep, deze kinderen zijn ‘schmutzig’.
Het is de dag van de ‘broertjes-en-zusjes-foto’. In de week dat de schoolfoto’s en klassenfoto’s worden gemaakt, is er ook altijd één moment waarop broertjes en zusjes gezamenlijk op de foto mogen.
For the record, dat fotomoment is dus na schooltijd. Ik herhaal, nádat de kinderen een hele ochtend op school hebben gespeeld, gekleurd, gekliederd en gevoetbald.
Om er toch nog wat toonbaars van te maken ging ik gewapend met extra setjes kleding en een zakje ‘snoetenpoetsers’ naar school. In het halletje bij groep 3 trokken de oudste twee een nieuwe broek aan (want, flink gevoetbald in de pauze) en probeerde ik het haar van de jongste in bedwang te krijgen. #langlevenkrullen.
“Ze heeft lekker gekleurd vandaag!” vertelde de juf van de peuterklas enthousiast. Waarna mijn jongste haar wang met paarse en gele stippen toonde. Daar kan een snoetenpoetser geen verschil meer in brengen.
We sluiten aan in een lange rij. Er staan nog meer kinderen te poppelen om op de foto te gaan. Sommige kinderen zien er werkelijk waar bééldig uit. En die van mij… hm, iets minder beeldig. Dat is natuurlijk ook lastig, als de rij voor de fotograaf lang is en de gang waarin je wacht misschien nog wel langer. Binnen no-time wisselen mijn kinderen hun plek in de wachtrij in voor een uitdagend spel. “Wie kan het verst glijden?” zegt de oudste tegen zijn jongere broer en zus. Tot zo ver de schone kleding.
Na een minuut of tien wachten zijn we aan de beurt. Ik ben mega trots als ik het drietal bij de fotograaf aflever. Ze zien er koddig uit, ze gaan gezellig met z’n drieën tussen de fotolampen staan en die paarse stift op de wang van de jongste valt niet eens zo erg op. Missie geslaagd!
“Nee echt, geef dat doekje maar even hier,” zegt de fotograaf terwijl ze een snoetenpoetser uit mijn handen graait. “Op zijn neus zit een zwarte veeg. En bij die andere zit er nog snot.”
Wacht maar. Denk ik bij mezelf. Want als de fotograaf denkt dat haar lastigste taak vandaag is om mijn kinderen schoon te krijgen, dan heeft ze haar foto nog niet geprobeerd te maken. “Oké, allemaal bij elkaar gaan staan. Ja leuk, goed zo!” zegt ze enthousiast. Ze knipt en op dat moment trekt mijn middelste zijn trukendoos open. Telkens oogt hij koddig, maar trekt hij op het moment van de foto een gek gezicht, gaat in een rare houding staan of trekt zijn wenkbrauwen op.
Het doet me denken aan die scène in de tv-serie Friends, waarin Monica en Chandler hun verlovingsfoto maken:
Over een paar weken volgt ‘de uitslag’ van het fotomoment. En daar ben ik geloof ik zenuwachtiger voor dan voor de uitslag voor mijn eindexamen honderd jaar geleden. Ik weet nog niet of ik het resultaat op posterformaat aan de wand ga hangen ;-)
Comments