“Ik ga verhuizen!” roept hij kwaad. Terwijl hij stampvoetend door het huis loopt. “Echt, ik mag hier nóóit iets. Ik moet áltijd doen wat jullie willen. Ik haat je!”
Dit gezellige tafereeltje voltrok zich nadat de kinderen de hele middag in de speeltuin waren geweest. Voor óns plezier uiteraard, dat begrijp je wel.
Zes weken lang zomervakantie met kinderen is op zijn minst ‘uitdagend’ te noemen. Het grootste deel van de tijd geniet ik er enorm van. Dan zijn ze lekker aan het spelen, modderen ze wat aan thuis of gaan we naar een speeltuintje om de hoek.
Maar sinds de oudste in een soort ‘pre-puber-periode’ is beland (Serieus? Hij is zéven!), is het zo nu en dan aanpoten. Dan wil hij niks. Heeft hij nergens zin in. Wordt elk voorstel vanuit mijn kant direct beantwoord met een ‘Neehee’ vanuit zijn kant.
Dan laat ik hem maar even. Ik heb namelijk gelezen dat verveling goed is. En aan dat experiment neem ik graag deel ;-).
Ik ben overigens sowieso niet zo van de uitgebreide uitjes en volgepropte vakanties. Wat we gaan doen bedenken we meestal ter plekke. Afhankelijk van het weer, het energieniveau en de gemoedstoestand van alle huisgenoten. Uiteraard genieten mijn kinderen volop van een dagje pretpark of een uitgebreide speeltuin, maar ze genieten net zo goed van ‘terrasje spelen’ bij ons in de tuin. Daarbij lopen de oudste en de jongste te serveren op het terras en houdt de middelste zich schuil op de trampoline. Toen ik laatst iets bij hem probeerde te bestellen riep hij: “Ho, ho, ik ben de bar-meneer. Als je iets wilt bestellen moet je bij die andere twee zijn.”
Wanneer ze niet in deze ‘speelflow’ zitten, dan lonken de PlayStation en de TV. Dan zeg ik elke tien minuten: “Nee, nu niet. Om 16.00u mogen jullie een uurtje gamen.” Zeker op regenachtige dagen is dat een lastige strijd. Dus toen er een dag vol regen werd voorspeld, koos ik voor een gestructureerde vakantie-aanpak:
Ik maakte een veelzijdige, uitdagende planning. Met binnen- én buitenactiviteiten. Vol inspanning en ontspanning. Met creativiteit en denkwerk. Kortom: een prima programma.
Althans. Dat vond ik dan hè. De deelnemers waren iets minder enthousiast. Sterker nog: diezelfde middag ontving ik een ‘tegenvoorstel’ voor de volgende dag:
Zo wilde meneer in de ‘Ogtend’ het liefst TV kijken. En daarnaast ook nog: TV kijken, TV kijken, TV kijken, TV kijken, TV kijken, TV kijken, Gamen en oh ja, TV kijken.
Dus toen ik de volgende dag aan de middelste vroeg waar de oudste was gebleven, trok hij zijn schouders op, wenkte richting de TV en zei: “Ik geloof dat hij zijn planning aan het afwerken is’.
Zucht. Gelukkig is school weer begonnen ;-)
Comments