Hondenleven

Ken je die Disneyfilm nog waarbij je een heel dunne mevrouw met grijs krulhaar ziet wandelen met haar magere, grijze poedel? En een dikke man met een mopshond? Dat schijnt in het echte leven ook écht zo te zijn. Mensen kiezen (onbewust) een hond die op hen lijkt.

Oké. Ik heb een harige, Friese (god)sta(me)bij. Je weet wel. Zo’n spring in het veld. Zo’n zwart met witte hangoor. Met een flinke dosis energie. En, niet te vergeten, een rete-eigenwijs karakter.

Kortom, ik ben blij dat ik niet op mijn hond lijkt. Mythe ontkracht. Wat de wetenschap ook zegt.

Het viel me dan ook op dat mijn hond en ik op dit moment allebei in de rui zijn. Lijken we toch meer op elkaar dan ik dacht. Het zorgt ervoor dat ik de hele dag bezig ben met stofzuigen, haren verzamelen en de kinderen schoonkloppen. Maar ach, je hebt wat over voor je allereerste, meest harige kind toch?

Toen wij, bijna 10 jaar geleden, een hond kochten hebben we ons natuurlijk goed georiënteerd. Ik was op slag verliefd op de Friese Stabij: mooi formaat, goede dosis energie, enigszins waaks. Dat een Brabander en een Fries misschien niet de béste combi zijn, bleek al tijdens de puppycursus, waar onze hond Sam héél hard de verkeerde kant op rende tijdens de training. Of waar hij het zakje hondenkoekjes met zakje en al op at. Na enkele weken puppycursus, hadden we onze hond het volgende geleerd:

Kortom: een doorslaand succes.

Vanaf het allereerste moment was onze hond dan ook onderdeel van de familie. We delen lief en leed. Vooral leed. Want man-oh-man die blík in de ogen van ‘onze Sammie’ als het buiten regent. “Baas, alsjeblieft, doe het niet! Laat me hier toch liggen in mijn mand.” Wat daarna volgt is een combinatie van ‘touwtje trekken voor gevorderden’ en ‘de vloer Swifferen’. En in beide gevallen komt het neer op anderhalve-meter-uitgestrekte-hond-over de vloer trekken-in-de-hoop-dat-hij-zijn-strijd-opgeeft-en-mee-naar-buiten-gaat. Tja, ik denk dat Sam diep van binnen een poes is. Geen hond. En al helemaal geen jachthond. Het beest zou niet eens een konijn herkennen al zou je ‘m ernaast zetten. Laat staan dat ie iets terúg komt brengen. Ben je mal.

Onze hond is een huishond. Een huisgenoot. En zoals het hoort bij échte huisgenoten, doet hij ook mee in de huishoudelijke taken. Sam is onze draadloze wekker. Klokslag half 7 laat ie van zich horen. En als écht onderdeel van het gezin, had ik ‘m natuurlijk ook moeten betrekken bij het verzetten van de klok. Was ik vergeten. En dus stond de hond om half 6 aan ons bed te blaffen.

Sorry Sam! Volgende keer nodig ik je uit bij onze gezinsvergadering.