Het is de allereerste schoolweek voor mijn oudste kind en ik wacht hem na schooltijd op bij het hek. Hij loopt met grote ogen het schoolplein af. “Mam,” sist hij. “Een kindje uit mijn klas zei dat ze met mij mee naar huis gaat. Ik heb gezegd dat dat niet kan.”
Een nieuw fenomeen Hij was nog niet echt bekend met het fenomeen ‘afspreken’ (én het feit dat een kind na het afspreken gewoon weer naar huis gaat en niet permanent aan je gezin wordt toegevoegd).
Het hele eerste schooljaar bleef het verder rustig in huis. Heel af en toe speelde hij met wat kindjes uit de buurt, maar van afspreken met een kindje op school kwam het nooit.
Inhaalronde Zijn tweede jaar bij de kleuters wilde hij dat maar al te graag goed maken. Even wat schade inhalen. En het liefst elke dag afspreken. Vooral bij anderen (want, véél leuker dan thuis mam.)…
En wanneer je dan ook nog een tweede kind aan dit basisschool-afspreek-feest toevoegt, dan wordt het al snel behoorlijk ingewikkeld. “Als jij mijn oudste kind nu meeneemt naar huis, dan kom ik hem om half 3 ophalen. Ik neem dan mijn middelste én zijn vriendje dat bij ons komt spelen mee. En mijn jongste natuurlijk ook. Dan zet ik daarna het vriendje van de middelste bij hem thuis af en zijn we precies op tijd klaar met de kinderwisseltruc voordat de zwemles begint… En anders neem ik gewoon het verkeerde kind mee naar zwemles. Een uurtje extra in het water kan vast geen kwaad.
Logeren? Gelukkig wil de jongste (2 jaar) nog niet afspreken en is de middelste nog niet bij een ander gaan spelen. Sterker nog: hij wil alleen maar thuis afspreken. Maar dan ook wel meteen ‘all the way’: “Zullen we bij mij spelen? Ik wil niet bij jou. Kom je ook meteen logeren, dat vind ik leuk.” Tja…
Vervangend BSO Laatst sprak ik een vriendin. Ze vertelde me dat er alleen maar bij hen thuis gespeeld wordt. Niet omdat haar meiden niet ergens anders wíllen spelen. Maar omdat ze nergens anders kúnnen spelen. “Geen BSO, maar wel een oppas,” zuchtte ze. “en dat ben ik dan.” De moeder van dat meisje parkeert haar dochter namelijk na schooltijd altijd bij anderen, zoals bij mijn vriendin, ‘zodat ze zelf nog even kan werken’.
Dat blijkt vaker voor te komen. Ouders die het maar wát handig vinden dat hun kind gaat spelen. Bij een ander. Zodat zij hun handen nog nét wat langer vrij hebben. Misschien moet ik daar ook eens over na denken. Kan ik lekker columns schrijven terwijl ik de oudste bij vriend A parkeer, de middelste bij vriend B en de jongste bij vriendin C. Zul je zien dat ze dan nét allemaal bij ons af willen spreken. Feest.
Comentarios